Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό 'INTELLECTUM' (τεύχος 15) το 2019
Η
Σταυροφορία των παιδιών Ι
Το
παιδί είπε σ' όλους ότι ήταν απεσταλμένος
του Θεού και
του είχε αναθέσει την ανάκτηση της
Ιερουσαλήμ. Είχε τα χαρίσματα της
ρητορικής και της ευγλωττίας. Έτσι
οργάνωσε μια αχτύπητη σταυροφορία με
σκοπό να διασχίσει την ήπειρο και να
περπατήσει μέσα στα νερά για να εκπληρώσει
τη θεία αποστολή. Τα ίχνη των μικρών
σταυροφόρων σχημάτιζαν ένα μονοπάτι
από αστέρια που φώτιζε τη συστάδα των
δασών και τρομοκρατούσε τα θηρία. Από
τότε που επιβιβάστηκαν στο λιμάνι της
Μασσαλίας κανείς δεν άκουσε να μιλούν
πια γι αυτούς. Οι κακές γλώσσες είπαν
ότι το ίδιο το παιδί-προφήτης ήταν ένας
δαίμονας, που δεν ησυχάζει μπρος στην
εμμονή του να εγκαταλείψει τους εύπιστους
και να τους οδηγήσει σε πνιγμό στη
θάλασσα. Έτσι η ιστορία του εξελίχτηκε
σε ένα συγκαλυμμένο αφήγημα για ένα
μαγικό αυλητή.
Η
Σταυροφορία των παιδιών II
Αν
και κατάφεραν να διασχίσουν τη θάλασσα
αποφεύγοντας τα τέρατα που ζούσαν στα
βάθη της και έφτασαν στη χρυσή γη της
βόρειας Αφρικής, τα παιδιά-σταυροφόροι
δεν άντεξαν στις παιδοφιλικές ορέξεις
των στρατιωτών και των ηγεμόνων. Αφού
τα χρησιμοποίησαν, οι άνδρες τα πούλησαν
σε αφρικανούς βασιλιάδες, που στο τέλος
διαμέλισαν αυτά τα κατεστραμμένα σώματα
για να τα φάνε βρασμένα σε καζάνια με
ελιές και μπαχαρικά. Με τα οστά από τους
βραχίονές τους κατασκεύασαν φλάουτα
και κάθε φορά που ο αέρας που έβγαινε
από ένα στόμα κυκλοφορούσε μέσα από
αυτά, ο ήχος έμοιαζε με το λυπημένο κλάμα
ενός χαμένου παιδιού που ήθελε να
επιστρέψει στο σπίτι του.
Η
Σταυροφορία των παιδιών ΙΙΙ
Όταν
το μυστικό της σταυροφορίας είχε πια
χαθεί στους αμμόλοφους της σιωπής και
οι πόρτες του χρόνου είχαν κλείσει,
αφήνοντάς το έξω από τη μνήμη, εμφανίστηκε
εκείνος ο γέρος ιερέας που επέμενε ότι
ήταν ένα από τα παιδιά-σταυροφόρους.
Προσπάθησε να το αποδείξει χρησιμοποιώντας
ένα τέχνασμα, να περπατήσει μέσα στα
δάση αφήνοντας ίχνη από αστέρια, αλλά
δε συνέβη τίποτα. Το πλήθος αποσύρθηκε
με απογοήτευση, μουρμουρίζοντας εναντίον
αυτού του τρελού αλήτη που τους μάζεψε
εκεί για να χάσουν το χρόνο τους. Ο ιερέας
παρέμεινε στο δάσος μόνος του, έχοντας
στο μυαλό του την αυτοκτονία, μπρος στην
απελπισία του που τον είχε ξεχάσει ο
Θεός του. Μέχρι που μια νύχτα ο ουρανός
άφησε να πέσει μια βροχή από αστέρια
που σημάδεψαν το δρόμο της επιστροφής
στη φαντασία, στην οποία αυτός ήταν ένας
άγγελος ακολουθούμενος από εκατοντάδες
παιδιά που κατάφεραν να διασχίσουν τη
θάλασσα.
(από
Το Μονοπάτι των Δακρύων)
Η
Gabriela Aguilera (1960, Χιλή) είναι συγγραφέας
και διοργανώνει εργαστήρια. Σπούδασε
Ανθρωπολογία. Έχουν εκδοθεί τα βιβλία
της "Δώδεκα Βότσαλα" (διηγήματα,
1976), "Ιδιωτικές Υποθέσεις" (διηγήματα,
2006), "Με Βραχιόλια στους Αστράγαλους"
(μικροδιηγήματα, 2007), “Μέσα στο Λαιμό"
(διηγήματα, 2009), "Θραύσματα από Καθρέφτες
"(μικροδιηγήματα, 2011) και "Saint Michel"
(σύντομη νουβέλα, 2012).
Διηγήματά
της έχουν δημοσιευθεί σε ανθολογίες
της Χιλής, της Αργεντινής, της Βενεζουέλας,
της Ισπανίας και των ΗΠΑ.
