(Δημοσιεύτηκε στην σελίδα μου στο ΦΒ)
Σε ένα συρτάρι υπάρχει ένα στιλέτο. Σφυρηλατήθηκε στο Τολέδο, στα τέλη του περασμένου αιώνα· Ο Λιουίς Μελιάν Λαφίνουρ το έδωσε στον πατέρα μου, ο οποίος το έφερε από την Ουρουγουάη· Ο Εβαρίστο Καρριέγο κάποτε το κράτησε στο χέρι του.
Όσοι το βλέπουν πρέπει να παίξουν για λίγο μαζί του· Αξιοσημείωτο είναι ότι το αναζητούσαν για καιρό· Το χέρι σπεύδει να σφίξει τη λαβή που το περιμένει· Η υπάκουη και δυνατή λεπίδα παίζει με ακρίβεια στο θηκάρι.
Άλλο πράγμα ζητάει το στιλέτο. Είναι κάτι παραπάνω από ένα εργαλείο που φτιάχτηκε από μέταλλο· Οι άνθρωποι το σκέφτηκαν και το διαμόρφωσαν για έναν σκοπό πολύ συγκεκριμένο· πρόκειται, κατά κάποιο τρόπο αιώνιο, για το στιλέτο που χθες βράδυ σκότωσε έναν άνδρα στο Τακουαρεμπό και τα στιλέτα που σκότωσαν τον Καίσαρα. Θέλει να σκοτώσει, θέλει να χυθεί αίμα εκεί που που δεν το περιμένεις.Σε ένα συρτάρι γραφείου, ανάμεσα σε προσχέδια και επιστολές, το στιλέτο
ακατάπαυστα βλέπει στο ύπνο του το απλό όνειρο της τίγρης και το χέρι
ζωντανεύει όταν το εξουσιάζει, γιατί το μέταλλο ζωντανεύει, το μέταλλο
που προαισθάνεται σε κάθε άγγιγμα τον δολοφόνο για τον οποίο το
δημιούργησαν οι άνθρωποι.
Μερικές φορές στενοχωριέμαι. Τόση σκληρότητα, τόση πίστη, τόση ευγενική ή αθώα περηφάνια και τα χρόνια περνούν, άχρηστα.
