(Δημοσιεύτηκε στην σελίδα μου στο ΦΒ)
ΔΟΛΟΦΟΝΟΣ
Ένα
ποίημα κατά της λέπρας είναι απαραίτητο
ένα
ποίημα για να σκοτώσει - χρειάζεται το
ποίημα
μια
έκρηξη κυνισμού - δεν θέλεις-
δεν
χρειάζεται να σκοτώσεις - ανατρέπεται
η πραγματικότητα,
το
ψυχαναγκαστικό πράσινο ανθρωπάκι
φαίνεται να κλωτσάει το ακίνητο κόκκινο
(δεν
ξέρεις αν θα
πρέπει
να περάσεις ή όχι)
δεν
ξέρεις τι να κάνεις όσο κρατούν οι
συγκλίσεις - δεν θέλεις -
δεν
θα 'πρεπε κάποιος να ρισκάρει - ξέρω ότι
μέσα στο ίδιο το σπίτι
δεν
υπάρχουν πια όπλα κατά της λέπρας
και
οι δύο έχουν γίνει κομμάτια και οι δύο
αφανίζονται
ούτε
χρειάζεται να βγεις και να διασχίζεις
τους δρόμους
εάν
τα φανάρια γίνονται άναρχα
και
ο χρόνος μοιάζει να κλωτσάει το τσιμέντο
και
το σώμα σου να κλωτσάει το τσιμέντο
και
η σάρκα σου να περιπλανιέται στην ίδια
της την εξέγερση
αυτή
δεν ξέρει τι να κάνει με τα δίπολα
-νεκρός
καθώς είναι κάποιος εν δυνάμει-
δεν
θα 'πρεπε να γράφουν - ξέρω κάποια πράγματα
καλύτερα
να σωπαίνεις
Ο
παππούς είναι μια γάτα που ποτέ δεν
ούρησε κοντά στο δέντρο
Η
γιαγιά είναι ένα κρύσταλλο που αδυνατίζει
Είμαστε
του θανάτου σαν τα φύλλα του αέρα.
Jessica
Pérez Quesada (La Habana/ Cuba, 1989). Έλαβε
το Εθνικό Βραβείο Ποίησης 'Βασίλισσα
της Θάλασσας' το 2016, με το τετράδιο
ποίησης “Cirquísma”. Κείμενά της έχουν
δημοσιευτεί σε ιντερνετικά σάιτ, σε
περιοδικά στην Κούβα και το εξωτερικό
και στις ποιητικές ανθολογίες 'Un solo
mare e la parola (Grupo GRECAM, Ιταλία, 2016), Devenir Isla
(Cinosargo Ediciones,Χιλή, 2018), Impertinencia de las dípteras
(ΗΠΑ, 2019) και στην ποιητική ανθολογία με
νέους ποιητές από την Κούβα και το Μεξικό
'Post Judas (Proyecto Literal, Μεξικό, 2019).
