GABRIELA AGUILERA: "Η σταυροφορία των παιδιών" από το βιβλίο "Το μονοπάτι των δακρύων"

Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό 'INTELLECTUM' (τεύχος 15) το 2019

Η Σταυροφορία των παιδιών Ι

Το παιδί είπε σ' όλους ότι ήταν απεσταλμένος του Θεού και του είχε αναθέσει την ανάκτηση της Ιερουσαλήμ. Είχε τα χαρίσματα της ρητορικής και της ευγλωττίας. Έτσι οργάνωσε μια αχτύπητη σταυροφορία με σκοπό να διασχίσει την ήπειρο και να περπατήσει μέσα στα νερά για να εκπληρώσει τη θεία αποστολή. Τα ίχνη των μικρών σταυροφόρων σχημάτιζαν ένα μονοπάτι από αστέρια που φώτιζε τη συστάδα των δασών και τρομοκρατούσε τα θηρία. Από τότε που επιβιβάστηκαν στο λιμάνι της Μασσαλίας κανείς δεν άκουσε να μιλούν πια γι αυτούς. Οι κακές γλώσσες είπαν ότι το ίδιο το παιδί-προφήτης ήταν ένας δαίμονας, που δεν ησυχάζει μπρος στην εμμονή του να εγκαταλείψει τους εύπιστους και να τους οδηγήσει σε πνιγμό στη θάλασσα. Έτσι η ιστορία του εξελίχτηκε σε ένα συγκαλυμμένο αφήγημα για ένα μαγικό αυλητή.

Η Σταυροφορία των παιδιών II

Αν και κατάφεραν να διασχίσουν τη θάλασσα αποφεύγοντας τα τέρατα που ζούσαν στα βάθη της και έφτασαν στη χρυσή γη της βόρειας Αφρικής, τα παιδιά-σταυροφόροι δεν άντεξαν στις παιδοφιλικές ορέξεις των στρατιωτών και των ηγεμόνων. Αφού τα χρησιμοποίησαν, οι άνδρες τα πούλησαν σε αφρικανούς βασιλιάδες, που στο τέλος διαμέλισαν αυτά τα κατεστραμμένα σώματα για να τα φάνε βρασμένα σε καζάνια με ελιές και μπαχαρικά. Με τα οστά από τους βραχίονές τους κατασκεύασαν φλάουτα και κάθε φορά που ο αέρας που έβγαινε από ένα στόμα κυκλοφορούσε μέσα από αυτά, ο ήχος έμοιαζε με το λυπημένο κλάμα ενός χαμένου παιδιού που ήθελε να επιστρέψει στο σπίτι του.

Η Σταυροφορία των παιδιών ΙΙΙ

Όταν το μυστικό της σταυροφορίας είχε πια χαθεί στους αμμόλοφους της σιωπής και οι πόρτες του χρόνου είχαν κλείσει, αφήνοντάς το έξω από τη μνήμη, εμφανίστηκε εκείνος ο γέρος ιερέας που επέμενε ότι ήταν ένα από τα παιδιά-σταυροφόρους. Προσπάθησε να το αποδείξει χρησιμοποιώντας ένα τέχνασμα, να περπατήσει μέσα στα δάση αφήνοντας ίχνη από αστέρια, αλλά δε συνέβη τίποτα. Το πλήθος αποσύρθηκε με απογοήτευση, μουρμουρίζοντας εναντίον αυτού του τρελού αλήτη που τους μάζεψε εκεί για να χάσουν το χρόνο τους. Ο ιερέας παρέμεινε στο δάσος μόνος του, έχοντας στο μυαλό του την αυτοκτονία, μπρος στην απελπισία του που τον είχε ξεχάσει ο Θεός του. Μέχρι που μια νύχτα ο ουρανός άφησε να πέσει μια βροχή από αστέρια που σημάδεψαν το δρόμο της επιστροφής στη φαντασία, στην οποία αυτός ήταν ένας άγγελος ακολουθούμενος από εκατοντάδες παιδιά που κατάφεραν να διασχίσουν τη θάλασσα.

(από Το Μονοπάτι των Δακρύων)

Η Gabriela Aguilera (1960, Χιλή) είναι συγγραφέας και διοργανώνει εργαστήρια. Σπούδασε Ανθρωπολογία. Έχουν εκδοθεί τα βιβλία της "Δώδεκα Βότσαλα" (διηγήματα, 1976), "Ιδιωτικές Υποθέσεις" (διηγήματα, 2006), "Με Βραχιόλια στους Αστράγαλους" (μικροδιηγήματα, 2007), “Μέσα στο Λαιμό" (διηγήματα, 2009), "Θραύσματα από Καθρέφτες "(μικροδιηγήματα, 2011) και "Saint Michel" (σύντομη νουβέλα, 2012).

Διηγήματά της έχουν δημοσιευθεί σε ανθολογίες της Χιλής, της Αργεντινής, της Βενεζουέλας, της Ισπανίας και των ΗΠΑ.

Συλλογικές μεταφράσεις

Τα εργαστήρια μετάφρασης από τα Ισπανικά (συλλογικές μεταφράσεις) που συμμετείχα, με την επίβλεψη του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, Αναπληρωτή καθηγητή στο Τμήμα Ιταλικής Φιλολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης - Μεταφραστή.


2019 -  3 μικροδιηγήματα του Ρομπέρτο Γκαρσία ντε Μέσα (Roberto García de Mesa)
https://konstantinos-paleologos.blogspot.com/2019/05/3.html?fbclid=IwAR1sEuRV8vhcahBiypikz8uIq41vcVgMu7Gwb3eky0RD38CKU1sxItLYZ2c

2018 -  Συλλογή μικροδιηγημάτων 'Μicrocolapsos' [Μικροκαταρρεύσεις] της Σεσίλια Εουδάβε (Cecilia Eudave). Κυκλοφορεί στα φυσικά και διαδικτυακά βιβλιοπωλεία.
https://konstantinos-paleologos.blogspot.com/2018/07/cecilia-eudave-en-griego.html

http://konstantinos-paleologos.blogspot.com/2019/09/cecilia-eudave.html

https://webradio.ert.gr/958fm/09dek2019-yliko-oniron-sesilia-eoudave/


2017 -  40 aforismos de Benjamín Prado / 40 αφορισμοί του Μπενχαμίν Πράδο (Benjamín Prado)
https://konstantinos-paleologos.blogspot.com/2017/06/40-aforismos-de-benjamin-prado-40.html

Miguel Maldonado: '420 xτυπήματα: Το Βιβλίο των Ωρών' / '420 golpes. Libro de horas'

Το βιβλίο είναι δίγλωσσο (Ισπανικά/Ελληνικά) και κυκλοφόρησε το 2017 από τις εκδόσεις ΕΝΕΚΕΝ. Κυκλοφορεί σε επιλεγμένα φυσικά και διαδικτυακά βιβλιοπωλεία στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη, καθώς και στον πολιτιστικό χώρο ΕΝΕΚΕΝ,  Προξ.Κορομηλά 37

Έγινε την Τετάρτη 16/1/2019 στο χώρο πολιτισμού ΕΝΕΚΕΝ, Προξ.Κορομηλά 37, η παρουσίαση του βιβλίου του Μεξικανού συγγραφέα Μιγέλ Μαλδονάδο '420 χτυπήματα: το βιβλίο των ωρών', που εκδόθηκε από τις εκδόσεις ΕΝΕΚΕΝ σε μετάφραση από τα Ισπανικά του Θανάση Ράπτη.

Το βιβλίο παρουσίασαν ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, Αναπληρωτής καθηγητής στο Τμήμα Ιταλικής Φιλολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και μεταφραστής https://konstantinos-paleologos.blogspot.com/2019/01/420-5.html  και η δημοσιογράφος Βαλεντίνη Παπαγεωργίου.

Ο μεταφραστής του βιβλίου Θανάσης Ράπτης μίλησε για τον συγγραφέα και για τη διαδικασία της μετάφρασης.

Την παρουσίαση συντόνισε ο εκδότης του ΕΝΕΚΕΝ Γιώργος Γιαννόπουλος.

https://youtu.be/4tuuvbseMtA

Ο Μιγέλ Μαλδονάδο (Πουέμπλα, Μεξικό, 1976) έχει εκδώσει τα βιβλία:

'Poesia Magia Corriente' (2004), 'La carne propia' (2006), 'Ciudadela' (2008), 'Los buenos oficios' (2010), 'S'attarder aux details' (Ανθολογία, Canada 2011), 'Una gota' (Tokio 2012), 'Lobos' (2012), '420 golpes' (2012), 'Octavio Paz.Hommage et profanation' (2014), 'El libro de los oficios tristes' (2015) 'Bestiario' (2015), 'Detenimiento' (Ηχητικό βιβλίο 2015), 'Al circo' (2016).

Κείμενά του επίσης έχουν συμπεριληφθεί σε ανθολογίες Μεξικάνικης ποίησης στα Γερμανικά, Πορτογαλικά και Αραβικά.

Χρημάτισε διπλωμάτης ως πολιτιστικός ακόλουθος του Μεξικού στην Κένυα, διευθυντής σύνταξης του περιοδικού Ρεβουέλτα και τώρα είναι διευθυντής του περιοδικού UNI.

Ο Μιγέλ Μαλδονάδο έλαβε το Εθνικό Βραβείο Νεανικής Ποίησης 'Gutierre de Cetina' το 2006 και το Εθνικό Βραβείο Ποίησης 'Joaquin Xirau' το 2016.

ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΤΟΥ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ

Ο τίτλος 420 χτυπήματα έχει διάφορες αναφορές, η πιο σημαντική –μαζί με τα 400 χτυπήματα του Τρυφώ- είναι το ότι όλα τα ποιήματα έχουν γραφτεί με 420 χαρακτήρες -'χτυπήματα', όπως λεγόταν στη δακτυλογραφία-. Αυτές οι διαστάσεις ανταποκρίνονταν στο όριο που επέτρεπε το κοινωνικό δίκτυο Facebook, που σημειωτέον σήμερα έχει αυξηθεί.

Εκτός του ότι είναι μια άσκηση για το χώρο και τις δυνατότητες μέσα στα όρια που βάζει, είναι επίσης και ένας στοχασμός για τον ημερολογιακό χρόνο: Το βιβλίο των ωρών. Μετρημένοι και περιορισμένοι, ο χρόνος και ο χώρος, απελευθερώνονται μέσα από τη φαντασία. Η δοκιμασία της ελευθερίας μέσα στα όρια: ελευθερία υπό όρους.

Δύο μικρά αποσπάσματα από το βιβλίο:

Είναι Κυριακή. Στην πλειονότητά τους οι ποιητές τις σιχαίνονται τις Κυριακές. Δεν αντέχουν σαν έρημα κουρέλια να ανακατεύουν τα χαρτιά και την σκόνη, στο ίδιο μέρος που μια γυναίκα μεσοβδόμαδα τους επιδεικνύει τους αστραγάλους της. Τα κλειστά μαγαζιά την Κυριακή τους φαίνονται ως μια αποχή γεμάτη υποκρισία. Είναι ψέμα, μεταμφιέζουν την οδύνη τους με εγκεφαλικές φράσεις: Αυτό που πονάει είναι η έλλειψη της εγγύτητας προς τον άλλον. Η διάθεσή τους μοιάζει με το δρόμο ενός καρναβαλιού το μεσημέρι της επόμενης μέρας.

.................................................................................................................................................................

Λεπτά. Επίσης υπάρχει και το χορτάρι και δυο που ξαπλώνουν και μπερδεύονται τα εφηβαία τους και πρασινίζουν από το χορτάρι τα εφηβαία τους, κλειδώνουν τα εφηβαία τους. Το χαμόγελο στον ήλιο. Η σοφή αποδοχή. Η συνείδηση της όμορφης στιγμής. Η ματιά της που μοιράζεται μια κατανόηση, μια στιγμή απόλυτης συνάφειας, συνενοχής την στιγμή της πληρότητας, που λέει ότι καταλαμβάνει ένα μόνο μέρος στην αλληλουχία. Υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι, πανευτυχείς, στην περιοχή του εφηβαίου.

ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ

"420 χτυπήματα: το βιβλίο των ωρών" του Miguel Maldonado

Από τη Βαλεντίνη Παπαγεωργίου

(Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό 'INTELLECTUM' (τεύχος 15) το 2019

Τη διαστολή του χωροχρόνου σε μια άσκηση 420 χαρακτήρων μας προτείνει ο Μιγελ Μαλδονάδο με τα “420 χτυπήματα:Το βιβλίο των ωρών”, μια ανεκτίμητη σύλληψη για την αντίληψη του χρόνου στο δυτικό πολιτισμό. Τα πεζοποίηματα του γράφτηκαν στο πλαίσιο συγκεκριμένης συνθήκης που ο ίδιος ο συγγραφέας χαρακτηρίζει «ελευθερία υπό όρους». 420 ήταν ο μέγιστος αριθμός χαρακτήρων που επέτρεπε κάποτε το Facebook για την πληκτρολόγηση κειμένου όπου και έγινε η πρώτη παρουσίαση/ανάρτηση των πεζοποιημάτων. Αφορά το δημοφιλέστερο ίσως Μέσο Κοινωνικής Δικτύωσης που επικράτησε στη ζωή μας έτσι ώστε να ισχύει, σχεδόν κυνικά παραφράζοντας τη ρήση του Ντεκάρτ “Είμαι στο Facebook, άρα υπάρχω”. Αυτόν τον κατ’ επιλογή εφήμερο και πεπερασμένο χωροχρόνο επέλεξε ο Μαλδονάδο για να καταθέσει τα πεζοποιήματα του σε τέσσερις ενότητες: τις ημέρες, τους μήνες, τις ώρες της ημέρας, τα λεπτά τα οποία μοιράζεται μέσα από στιγμιότυπα, σκέψεις και συναισθήματα απευθυνόμενος στο πρώτο πρόσωπο, στο εμείς ή με μια αδιόρατη αφήγηση στο “εκείνοι”. Η έννοια του χρόνου εξελίχθηκε σε μια καλοστημένη μυθολογία που έχει τραφεί και στερεωθεί στο δυτικό τρόπο ζωής, αυτόν που χωρίζουμε καθημερινά σε φέτες και ο Mαλδονάδο τις συνδέει παίζοντας ανελέητα με την απειρία μας, την αδυναμία μας, το δισταγμό μας, τον αναστεναγμό μας. Ανοίγει την καταπακτή και αποδομεί το ημερολογιακό σύστημα φέρνοντας στο φως κρυφές σκέψεις, αυτής της τρίτης της μυστικής ζωής που όλοι λίγο-πολύ ζούμε.

Σε όλα τα κείμενα συναντούμε ένα απροσδιόριστο ατέρμονο παρόν που μπορεί να έχει συμβεί ξανά κάπου στο παρελθόν με την υποψία ότι μπορεί να συμβαίνει διαρκώς στο μέλλον. Διακρίνεται ένας εσωτερικός ρυθμός, λιτός και σαφής που σημαδεύει το κείμενο, στοιχείο που ξεχωρίζει και στην μετάφραση στα ελληνικά. Ο πολύτιμος αυτός ρυθμός προσφέρει ασφάλεια στον αναγνώστη με την αίσθηση της διάρκειας ενώ -τι οξύμωρο! - ο χρόνος διαρκώς κυλά και φεύγει. Κι όμως όλα αυτά τα φαινομενικά αταίριαστα και αντιφατικά αποδεικνύεται ότι μπορούν να συμβιώσουν και παρά την περιορισμένη χωροχρονική συνθήκη της ψηφιακής ύπαρξης έχουν περάσει στο χαρτί όπως μαρτυρά η έκδοση του βιβλίου και οι μεταφράσεις της.

H μετάφραση του Θανάση Ράπτη είναι μια γραφή παράλληλη σε στενή σχέση με τον συγγραφέα που ξεπερνά τα γλωσσικά και γεωγραφικά σύνορα. Πέρα από τις λέξεις ο μεταφραστής αποκρυπτογραφεί τους κώδικες με τους οποίους ταξινομείται ο τρόπος ζωής, οι συνήθειες, οι συμπεριφορές, τα “ναι” και τα “όχι” στο αξιακό σύστημα και καλείται να τα συνταιριάξει στους δικούς του πολιτισμικούς κώδικες. Κυριολεκτικά ξεγυμνώνει το κείμενο με εργαλεία του δημιουργική πνοή, φαντασία, βουτιά στα άδυτα του συγγραφέα και την εξοικείωση με τον τόπο του Άλλου.

Ο Θανάσης Ράπτης εξάλλου τολμά να εκτεθεί ευθέως στον αναγνώστη: Η εν λόγω έκδοση είναι δίγλωσση και ο αναγνώστης έχει τη δυνατότητα, όσο του το επιτρέπουν οι γλωσσικές του ικανότητες να απολαύσει και το πρωτότυπο κείμενο. Αναδεικνύει την έμπνευση με την οποία δημιούργησε και τοποθέτησε σε άλλο πλαίσιο, αυτό του πολιτισμού της γλώσσας υποδοχής, τον εννοιολογικό κόσμο του συγγραφέα και επιπλέον τα “τεχνάσματα” που επιστράτευσε για να το πετύχει αυτό. Μας έδωσε την ευκαιρία να γνωρίσουμε μια ιδιαίτερη παρουσία από τη λογοτεχνική παραγωγή μιας χώρας, όπως το Μεξικό, που δεν είναι στις πρώτες θέσεις για να επιλεγεί προς μετάφραση στα ελληνικά και μας συστήνει σε έναν ξεχωριστό ποιητή με πλατιά δραστηριότητα στη χώρα του και ηχηρή παρουσία στη σύγχρονη ποίηση.

2018 - Διαδικτυακό περιοδικό 'Ιστορίες Μπoνζάι': Miguel Maldonado: 'Το πιο σύν­το­μο δι­ή­γη­μα στὸν κό­σμο…'

https://bonsaistoriesflashfiction.wordpress.com/category/%CF%83%CF%85%CE%B3%CE%B3%CF%81%CE%B1%CF%86%CE%B5%CE%B9%CF%83/2-2-%CF%83%CE%B5-%CE%B1%CE%BB%CE%BB%CE%B5%CF%83-%CE%B3%CE%BB%CF%89%CF%83%CF%83%CE%B5%CF%83/maldonado-miguel/

El cuento más corto del mundo termina antes de "muy felices". Termina diciendo "y vivieron". Suficiente, quizás sólo se trata de eso, vivir.

Το πιο σύντομο διήγημα στον κόσμο τελειώνει πριν από το “πολύ ευτυχισμένοι”. Τελειώνει λέγοντας “και ζήσανε”. Αρκεί, ίσως αφορά μόνο αυτό, τη ζωή.

*

Los cuentos más cortos del mundo no pueden tener finales felices. No caben en tanta felicidad. A lo mucho, pueden gozar de pequeñas dichas.

Τα πιο σύντομα διηγήματα στον κόσμο δε μπορούν να έχουν αίσιο τέλος. Δε χωρούν σε τόση ευτυχία. Το πολύ πολύ, μπορούν να απολαμβάνουν μικρές ευδαιμονίες.

                                                                          *

El cuento más corto del mundo cabe en una nuez. Sin embargo lo dice todo: la ternura a cuenta gotas, el dolor a pizcas, y la dicha en gramo.

Το πιο σύντομο διήγημα στον κόσμο χωράει σε ένα καρύδι. Όμως λέει τα πάντα: μια σταλιά τρυφερότητα, ο πόνος με το σταγονόμετρο, η ευδαιμονία με το γραμμάριο.

                                                                           *

El cuento más corto del mundo pudiera haber sido éste de no haberse alargado explicando que habría podido ser el cuento más corto del mundo.

Το πιο σύντομο διήγημα στον κόσμο θα μπορούσε να είναι αυτό που δεν επεκτάθηκε στο

να εξηγήσει ότι θα μπορούσε να είναι το πιο σύντομο διήγημα στον κόσμο

                                                                            *

El más corto de los cuentos es anónimo; el segundo, sólo trae las siglas del autor. Los de nombre y apellido, lo sabemos, cometen un exceso.

Το πιο σύντομο από τα διηγήματα είναι ανώνυμο: το δεύτερο πιο σύντομο, φέρει μόνο τα αρχικά του δημιουργού. Αυτά με όνομα και επώνυμο, το γνωρίζουμε, αποτελούν υπερβολή.

                                                                             *

Para que sea este el más corto de los cuentos no habría de explicarse qué hacer para que lo sea, tampoco explicar que no debía explicarse...

Για να είναι αυτό το πιο σύντομο από τα διηγήματα δε θα 'πρεπε να εξηγεί τί πρέπει να κάνει για να είναι, ούτε να εξηγεί ότι δεν όφειλε να εξηγεί...

                                                                               *

Los cuentos cortos también tienen una manzana envenenada, pero no hay espacio para morderla; y así acaba el cuento, dejándonos con las ganas

Τα σύντομα διηγήματα έχουν κι ένα δηλητηριασμένο μήλο, αλλά δεν υπάρχει χώρος για να το δαγκώσεις: Κι έτσι τελειώνει το διήγημα, αφήνοντάς μας με την όρεξη.

                                                                                *

El cuento más corto lleva el cuento en el título, se titula: "No pierdan tiempo, bésala y corran antes de que inicie el cuento y los separe"

Το πιο σύντομο διήγημα φέρει το διήγημα στον τίτλο, ονομάζεται: "Μη χάνετε χρόνο, φίλησέ τη και τρέξτε πριν αρχίσει το διήγημα και σας χωρίσει"

                                                                                 *

En efecto, sí, hay besos largos en los cuentos cortos, duran más si ahorran espacio: sólo una lengua entra, un diente muerde, manos quietas.

Στην πραγματικότητα, ναι, υπάρχουν εκτενή φιλιά στα σύντομα διηγήματα, διαρκούν πιο πολύ αν εξοικονομούν χώρο: Μόνο μια γλώσσα μπαίνει, ένα δόντι δαγκώνει, τα χέρια παραμένουν ήσυχα.

                                                                                   *

Ο Miguel Maldonado (Μιγέλ Μαλνδονάδο) (Puebla, Mexico, 1975) είναι καθηγητής στις Πολιτικές Επιστήμες σε διάφορα Πανεπιστήμια. Έχει λάβει το Εθνικό Βραβείο Νεανικής Ποίησης ‘Gutierre de Cetina’ το 2006 και το Βραβείο Ποίησης ‘Joaquín Xirau Icaza’ το 2016.

Ανάμεσα στα έργα του ξεχωρίζουν: (2004) Poesía Magia Corriente , (2006) La carne propia, (2008) Ciudadela, (2010) Los buenos oficios, (2012), 420 Golpes : Libro de Horas, (2014), Octavio Paz. Hommage et profanation, (2015) Bestiario και (2016) El libro de los oficios tristes.

Ο ποιητής μεταφράζεται για πρώτη φορά στα Ελληνικά. Σύντομα θα κυκλοφορήσει στην Ελλάδα ένα από τα βιβλία του, σε δική μου μετάφραση από τα Ισπανικά.

Εδώ παρουσιάζεται μια μικρή επιλογή από τις αναρτήσεις του ποιητή στην σελίδα του @Migrerias στο twitter ως μέρος της ενότητας “ Τα πιο σύντομα διηγήματα στον κόσμο”. Διάσπαρτες σκέψεις που ασφυκτιούν αλλά και καταφέρνουν να ανθίσουν στον «στενό κορσέ» της εφαρμογής με ανώτατο όριο τους 140 χαρακτήρες.

2018 ISABEL CARCIA MELLADO. Aπό το βιβλίο "Το Φύλο μου, ο Εαυτός μου", εκδόσεις ΕΝΕΚΕΝ

 

θα γίνω γάτα, αν θέλεις γιορτή

Θα γίνω η γιορτή σου εάν θέλεις ρούμι

θα γίνω το ρούμι στις σιωπές σου

και οι σιωπές στο τραγούδι σου

θα γίνω τα τραγούδια για τα κλαδιά σου

θα γίνω, τα κλαδιά της γλώσσας σου

θα γίνω, η βροχή στους πόνους σου

θα γίνω, ο πόνος στα μάτια σου

τα μάτια στις φλέβες σου θα γίνω,

θα γίνω οι φλέβες στη βιασύνη σου

η βιασύνη στο γέλιο σου

το γέλιο στον αφαλό σου

θα γίνω ο αφαλός στην σκιά σου

η σκιά στα απογεύματά σου

τα απογεύματα στα ποτάμια σου

τα ποτάμια θα γίνω στις κοίτες σου

οι κοίτες θα γίνω στο στόμα σου

το στόμα, θα γίνω στα κείμενά σου

και τα κείμενα στις σιέστες σου

και οι σιέστες στα μέλη σου θα γίνω

θα γίνω τα μέλη στα δάκρυά σου

και τα δάκρυα στα φιλιά σου

και τα φιλιά, θα γίνω τα φιλιά,

θα γίνω τα φιλιά στα γκρίζα σου μαλλιά

και τα γκρίζα μαλλιά των λειψάνων σου

και τα λείψανα των επιθυμιών σου

θα γίνω η επιθυμία σου για έρωτα

και το φύλο, θα γίνω, θα γίνω το φύλο

θα γίνω το φύλο της ψυχής σου

Isabel García Mellado “Tic tac, toc toc” (Ya lo dijo Casimiro Parker, 2009)

2018 Julio Cortázar ‘Οδηγίες για το πώς να κλαίτε’

 (Δημοσιεύτηκε στην σελίδα μου στο ΦΒ)

‘Οδηγίες για το πώς να κλαίτε’

Ας αφήσουμε στην άκρη τους λόγους και ας μείνουμε στο σωστό τρόπο που μπορούμε να κλαίμε, επιλέγοντας ένα κλάμα που δε θα προκαλεί σκάνδαλο, ούτε θα προσβάλλει το χαμόγελο με την παράλληλη και αμήχανη ομοιότητά του. Το μέσο ή συνηθισμένο κλάμα συνίσταται σε μια γενική σύσπαση του προσώπου και ένα σπασμωδικό ήχο που συνοδεύεται από δάκρυα και μύξες, αυτά τα τελευταία στο τέλος, το κλάμα λοιπόν τελειώνει τη στιγμή που ακούγεται έντονα. Για να κλάψετε, στρέψτε τη φαντασία σας στον ίδιο σας τον εαυτό και εάν αυτό σας φαίνεται αδύνατο, επειδή έχετε προσβληθεί από τη συνήθεια να πιστεύετε στον έξω κόσμο, σκεφτείτε μια πάπια καλυμμένη από μυρμήγκια ή τους κόλπους στα στενά του Μαγγελάνου, όπου δεν μπαίνει κανείς, ποτέ. Μόλις έρθει το κλάμα, θα πρέπει να καλύψετε το πρόσωπο με ευπρέπεια, χρησιμοποιώντας και τα δύο χέρια με τις παλάμες γυρισμένες προς τα μέσα. Τα παιδιά θα κλάψουν με το μανίκι στο πρόσωπο και κατά προτίμηση σε μια γωνιά του δωματίου. Μέση διάρκεια του κλάματος τρία λεπτά.

FERNANDO IWASAKI: ΚΡΟΥΣΦΙΤΣΕ, 834 μ.χ. από το βιβλίο “Ajuar funerario” (Νεκρικά Προικιά)

Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό 'INTELLECTUM' (τεύχος 14) το 2018

«Οι τελευταίοι επιζώντες έχουμε μαντρωθεί στο παρεκκλήσι του κάστρου και εμπιστευτήκαμε τον εαυτό μας στην Αγία Γερτρούδη της Νίβελ. Ο κύριος επίσκοπος έχει ρίξει χώμα από τον άγιο τάφο του στην είσοδο και καταραμένος να είναι ο βασιλιάς μας, που έχει φέρει το κακό στο Κρούσφιτσε. Στην αρχή ήταν η πανούκλα, μετά οι σοδιές, αργότερα οι λύκοι και τώρα αυτό το άγριο κοπάδι.

»Ενώ γράφω αυτές τις γραμμές ήδη θα πρέπει να έχουν ειδοποιήσει τους ζητιάνους του δρόμου και τους γέροντες που χρειάστηκε να αφήσουν στα σπίτια τους: την καημένη την κυρία Μπάρβινσκι, τον φαρμακοποιό Μίχαλ Ντιμίτρ και τον γεροξεκούτη τον Κίριλ. Ο Θεός να ελεήσει τις ψυχές τους! Εδώ θα επιτεθούν πριν το ξημέρωμα, μόλις σωθεί το λάδι από τους πυρσούς.

»Ο επίσκοπος θέλει να προσευχηθούμε, αλλά τώρα πια είναι πολύ αργά. Κάποιοι θέλουν να βάλουν φωτιά στην εκκλησία κι άλλοι προτείνουν να πετάξουμε έξω τα παιδιά, για να δούμε αν έτσι θα εξευμενιστούν και θα μας αφήσουν ήσυχους. Στο Πσαμέσλ είχε αποτέλεσμα πριν από είκοσι χρόνια κι από τότε η πόλη βρίσκεται υπό την προστασία των Παιδιών Μαρτύρων της. Ο Γιακούμπ ο σιδεράς έχει ορκιστεί να σκοτώσει όποιον πλησιάσει τα παιδιά του. Θεέ μου, αν μπορούσαν να είναι όλοι άγιοι!

»Οφείλω να αφήσω αυτό το γράμμα στο κουτί με το άθικτο χέρι της ερημίτισσας Αγίας Μπλαντίνα, μέσα στο μπαούλο με τα άγια λείψανα. Είναι άγρια και πεινασμένα· αλλά δε θα αφήσουμε Κύριε τα ποντίκια να φάνε και τους θησαυρούς σου. Νυν απολύεις τον δούλον σου Δέσποτα.»

Φερνάντο Ιγουασάκι (Από το βιβλίο ‘Νεκρικά Προικιά’)

Ο Φερνάντο Ιγουασάκι γεννήθηκε στη Λίμα του Περού το 1961. Σήμερα κατοικεί στη Σεβίλλη (Ισπανία) έχοντας αναπτύξει δραστηριότητα και στις δύο χώρες ως ιστορικός, κριτικός, αφηγητής και δοκιμιογράφος. Κύριο χαρακτηριστικό του έργου του είναι η παρουσία της ιστορίας και μια έντονη αίσθηση του χιούμορ.