Κοίτα,
δεν ζητάω πολλά,
μoναχά
το χέρι σου, να το κρατάω
σαν ένα
βατραχάκι που κοιμάται έτσι απλά
ευτυχισμένο.
Χρειάζομαι αυτή την πόρτα
που μου έδινες
για να μπω στον κόσμο
σου, αυτό το κομματάκι πράσινης ζάχαρης,
το χαπάκι της χαράς.
Δεν θα μου δώσεις
το χέρι σου απόψε που τελειώνει ο χρόνος
με τις βραχνές
κουκουβάγιες;
Δεν
μπορείς, για τεχνικούς λόγους.
Γι'
αυτό το
μηχανεύομαι
στον αέρα, επινοώντας κάθε δάχτυλο,
το
μεταξένιο ροδάκινο της
παλάμης
και την πίσω όψη, αυτή τη χώρα
με τα μπλε δέντρα.
Έτσι το παίρνω και
το κρατάω,
σαν να εξαρτιόταν από
αυτό
τόσα πολλά πράγματα στον κόσμο,
η
διαδοχή των τεσσάρων εποχών,
το λάλημα
των πετεινών, η αγάπη των ανθρώπων.
