(Δημοσιεύτηκε στην σελίδα μου στο ΦΒ)
‘Οδηγίες για το πώς να κλαίτε’
Ας αφήσουμε στην άκρη τους λόγους και ας μείνουμε στο σωστό τρόπο που μπορούμε να κλαίμε, επιλέγοντας ένα κλάμα που δε θα προκαλεί σκάνδαλο, ούτε θα προσβάλλει το χαμόγελο με την παράλληλη και αμήχανη ομοιότητά του. Το μέσο ή συνηθισμένο κλάμα συνίσταται σε μια γενική σύσπαση του προσώπου και ένα σπασμωδικό ήχο που συνοδεύεται από δάκρυα και μύξες, αυτά τα τελευταία στο τέλος, το κλάμα λοιπόν τελειώνει τη στιγμή που ακούγεται έντονα. Για να κλάψετε, στρέψτε τη φαντασία σας στον ίδιο σας τον εαυτό και εάν αυτό σας φαίνεται αδύνατο, επειδή έχετε προσβληθεί από τη συνήθεια να πιστεύετε στον έξω κόσμο, σκεφτείτε μια πάπια καλυμμένη από μυρμήγκια ή τους κόλπους στα στενά του Μαγγελάνου, όπου δεν μπαίνει κανείς, ποτέ. Μόλις έρθει το κλάμα, θα πρέπει να καλύψετε το πρόσωπο με ευπρέπεια, χρησιμοποιώντας και τα δύο χέρια με τις παλάμες γυρισμένες προς τα μέσα. Τα παιδιά θα κλάψουν με το μανίκι στο πρόσωπο και κατά προτίμηση σε μια γωνιά του δωματίου. Μέση διάρκεια του κλάματος τρία λεπτά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου